Ik had de wekker op 05:15 gezet. Ik hoor dat Peltinho al staat te douchen. Normaal is nog even een paar uurtjes slapen niet echt een goed idee aangezien je dan gaarder bent dan ooit, maar dat lijkt voorlopig mee te vallen. Ik had mijn koffer gisteren al grotendeels ingepakt dus na het douchen hoef ik alleen nog maar de toilettas in te pakken.
Mén, wat heb ik weinig zin in deze dag. We controleren of we niets vergeten zijn en dan vind Peltinho achter een gordijn een condoom. Ongebruikt gelukkig. CC FTW. We kijken hoe ver Bozzie en Iebus zijn en na tien minuutjes gaan we maar eens uitchecken. We willen een taxi nemen maar er is een pendelbusje dat vanuit CC naar het vliegveld tuft. We zitten met zijn vijven in het busje dat je voor $6,- brengt.
In het bus zit ook een jongen die meteen honderd uit begint te vertellen. Hij is onderweg naar het vliegveld voor een vlucht naar Seattle. Hij was in Vegas voor een auditie. Niet voor een B pronfilm naar voor een cagefight. Binnenkort staat er een belangrijke wedstrijd op het programma en ze zochten nog gasten die als voorprogramma elkaar een schedelbasisfractuur wilde bezorgen. We vragen maar hoe het gegaan was en de jury was “impressed with my skills” maar hij moest nog even trainen. Categorie “U hoort nog van ons”. Hij had er niet minder vertrouwen in. De wedstrijd zou uitgezonden worden op Pay TV wat betekende dat zijn kont betaald zou worden, want dat schreeuwt hij door de bus. Het is erg lastig dit markante heerschap niet voor de gek te houden in het Nederlands en dat lukt dus ook niet. Alleen is midden volgende week ingeslagen worden door een cagefighter nu ook niet echt de afsluiting die we zoeken voor de puike Vegas reis, dus houden we het beschaaft.
Waarom je altijd zo achterlijk vroeg in moet checken voor vluchten is me echt een raadsel. We zijn rond 06:45 op McCarran International en we vliegen verdomme pas om 09:20 waardoor we nog een kleine drie uurtjes kapot moeten slaan. Eerst maar eens vier OJ’s.
Nadat we door de douanebeslommeringen heen zijn geven we Bozzie nog één kans de reisleider uit te hangen maar nadat we weer een radicaal aan de verkeerde kant van vliegveld staan is de maat definitief vol. Als we dan zelf maar de juiste weg uitstippelen komen onze grote cagefight vriend weer tegen. Blijkbaar was zijn tegenstander iets minder “impressed with his skills” want hij laat zich inmiddels door een medewerkster van het vliegveld in een rolstoel transporten. Een beetje raar aangezien hij een halfuur eerder nog gewoon met koffer en al lopend vertrok.
We vertrekken vanaf exact de dezelfde gate waar we een week geleden nog vol energie aankwamen. Bah. Nu moeten we hier nog twee uur wachten op een helletocht. We drinken nog maar eens een Vanilla late van de Starbucks en verbranden de laatste dollars aan de laatste Amerikaanse gokkasten die we voorlopig zullen zien.
Tijdens de vlucht van Vegas naar Chicago krijgen we een film te zien die over wijn gaat. Serieus. Wijn. Dat inspireert me snel tot iets wat me nog nooit gelukt is. Slapen in een vliegtuig. Twee van de vier uurtjes breng ik slapend door, uitstekend.
In Chicago laten we Bozzie even zien hoe het ook kan. Gewoon uitstappen en 15 meter verder weer inchecken. De koffers worden overgeladen dus daar hoeven we niet naar om te kijken. We hoeven maar een uurtje te overbruggen en eten een paar burgertjes want dat Lufthansa voer hoef ik voorlopig niet meer te zien.
De vlucht van Chicago naar Dusseldorf is hel. Ik word al bijna gallisch na 20 seconden. De Duitse gast voor me gooit zijn stoel zonder achter zich te kijken vol in de achteruit. WTF? Zoiets zet bij mii genoeg kwaad bloed om mijn broekriem los te maken en hem te willen verstikken. Echt. Waar worden dit soort fokking knurften gemaakt? Ik sla meteen Adriano style met beiden vuisten tegen de achterkant van zijn stoel maar hij lijkt de message niet te snappen. Achter ons zitten ouders met twee kinderen. Ik ben al geen grote fan van kinderen maar als ze dan ook nog eens verschrikkelijk kaknamen hebben en ouders die praten alsof ze lid van de koninklijke familie zijn begint het bloed aardig te borrelen. Na de 15de schop tegen mijn stoel kijk ik één keer achter me op een manier die meer dan duidelijk maakt dat het héél snel moet stoppen. Het enige voordeel dat kinderen achter je hebben is dat je stoel helemaal naar achteren kan.
Het eten laat ik voor wat het is, ik word liever op een normale manier ziek. Ik wist niet dat er zoveel ontzettend slechte films gemaakt waren maar wij krijgen ze allemaal stuk voor stuk voorgeschoteld. Ik snap best dat je geen heftige actiefilms kunt draaien maar mijn god, deze meuk is echt verschrikkelijk. We vermaken ons maar met het verzetten van elkaar frequenties op Spaans en elkaars lichtjes aan en uit te zetten. Een mens moet wat.
8,5 uur na vertrek in Chicago slaken we een zucht van verlichting als de vogel landt op Dusseldorf Airport. Mijn vader en de vriendin van Bozzie staan klaar. De Vegas reis is ten einde. Het zit erop. Nog een halfuurtje sturen en we zijn in het Venlose. Ik besluit dat er nog een afscheidsfoto gemaakt moet worden en rijdt dus met 120 langs een flitspaal waar je 100 mag. Het mag wat kosten, zo’n afscheidsfoto.
Rest mij niets meer dan mijn reisgoten Peltinho & Iebus te bedanken. En hup dan, ook Bozzie. Het was een legendarische week waarin geen onvertogen woord is gevallen. Geen gezeik over niets en geen moeilijk gedoe over wat dan ook. Ik had me geen beter reisgezelschap kunnen wensen.
Verder een ieder hier op PI bedankt voor het lezen van onze avonturen. De serie is inmiddels een 12.000 keer bekeken en de reacties waren louter positief. Het was een plezier om het allemaal op te schrijven en het voor mezelf ook weer te herbeleven. Sommige dachten zelfs dat de verhalen rechtstreeks uit Vegas kwamen maar ze zijn allemaal achteraf geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten