Verslag Vegas: Dag 4

Ik word ook deze dag weer wakker. Dat is op zich al iets waar ik de vorige avond niet geheel zeker van was. Mén, wat was ik kapot. Ik ben redelijk fit en zie dat er nog geen streepje licht boven het gordijn verschijnt wat betekend dat het nog donker is. Ik rek me uit en met redelijk wat zelfvertrouwen draai ik me in de richting van de wekker. Al is het zeven uur, dan heb ik toch mooi acht uurtjes slaap achter de kiezen, dunkt me zo. Als ik de wekker zie krijg ik bijkans een beroerte. 02:59

WAT?

Eén minuut voor drie? Wat nou één minuut voor drie? Rot op met je één minuut voor drie! Dit bestaat niet. Ik lig nog geen VIER uur te slapen. Ik was gebroken, kaputt, verslagen en gesloopt toen ik VIER uur geleden het bed in dook. Ik word nu gewoon echt boos. Briesend loop ik richting toilet. Eén minuut voor drie. Opzouten.

Ik wandel terug naar bed hoor Peltinho zich omdraaien. “Enne?” “Ja, doodziek, klaarwakker”. Zum kotsen dit. Ik kan toch moeilijk weer opstaan, ook al is dag en nacht een stuk relatiever in Vegas dan in de “echte” wereld. Geïrriteerd spring ik weer in bed. Ik draai me om knijp mijn ogen van gif hard dicht. Slapen kreng.

Ik word weer wakker en heb dus nog even kunnen slapen, nopjes. Als ik de moed verzameld heb om op de wekker te kijken kan ik wel huilen. 03:44

!#$%&*()_!#$%&*()!#$%&*()_+!#$%&*()_)(*&%$#(*&%$#(*&%$#

“Enne?” “Ja, doodziek, klaarwakker”. Ik laat Peltinho weten dat als ik niet binnen een half uur lig te pitten ik de eerste de beste taxi richting de Venetian pak om te cashgamen. Het is welletjes geweest. Ik dommel nog wel wat weg maar slapen is er niet meer bij als Bozzie rond half acht op de deur begint te kloppen. Zelfs Iebus kan niet pitten vandaag dus gaan ze douchen, of wij ook opstaan? Yup. We zien jullie dadelijk beneden.

We leggen nog een klein kaartje met de derpers beneden tot iedereen klaar is. Het mooie aan de low limit games in Vegas is dat als je inkoop een heel rack krijgt. Mooi man. Ik ben een grote voorstander van enorme stapels chips dus dat is wel kaasje. We besluiten eens even te gaan kijken of een Spicy Italian inmiddels nog hetzelfde smaakt als gisteren maar ik weiger pertinent nog de zij-ingang van de Slots – A – Fun te gebruiken. Ik weet niet wát ze daar tussen die deuren loslaten maar het ruikt als iets dat enkele jaren geleden gestorven is. Volgens Peltinho is het tapijtreiniger. Het zal wel, maar ik loop om.

Spicy Italian, koffie (die bij de Subway niet heel slecht is) & een OJ zijn zo’n beetje ochtend ritueel aan het worden. Niemand heeft fatsoenlijk geslapen maar vreemd genoeg lijkt niemand er echt onder te lijden. Alleen s’avonds tussen plusminus negen en twaalf is het zwaar. Wellicht helpt het elke dag voor twaalf uur beginnen met Budweisers wegtikken ook niet echt, vandaag maar is wat later beginnen.

Vandaag staat Downtown op de rol. Taxi dus. Dat is nog een flinke kluif. Ruim een kwartier staan we taxi’s richting CC te dirigeren tot er eindelijk eentje hapt. $15,- dollar later staan we voor de heilige grond van de Binions. Onderweg kom je door het gedeelte van Vegas waar je s’nacht niet direct een ommetje gaat maken, wel zie je wat van die foute wedding chapels.

De Binions dus. We hebben verschillende verhalen gehoord over de vervallen staat van de Casino’s hier en onguurheid van de locals. Beiden vallen ons erg mee. Als je “The Biggest Game in Town” gelezen hebt heeft dit casino toch wel iets magisch. We maken ons standaard rondje en komen als snel bij de pokerpit. Dit schijnt overigens nieuw te zijn. Voor de bekenden: de room ligt links van de Snackbar en een meter of tien links van de liften. Een prachtige room met fantastische tafels, stoelen en vooral foto’s. Links van de balie is de “Binions Hall of Champions” waar alle wereldkampioenen hangen tot Joe Hachem. Rechts is bekende “Poker Hall of Fame” met illustere namen als Johnny Moss, "Nick the Greek" Dandolos, "Wild Bill" Hickok, Puggy Pearson & vele anderen.

Als we rond kijken starten ze net een 2/4 Limit game op, of we zin hebben? Oh well, waarom niet. We gaan met zijn vieren aan dezelfde tafel zitten met vier soort van locals. Little did we know dat er een legendarische dag aan onze voeten lag. De eerste orbits ben ik meer rond aan het lopen dan wat anders. Prachtige WSOP foto’s. Iebus vloekt nog even hardop in de kerk door te vragen of “die gast” op die foto Stu Ungar is. Nee Iebus, dat is Bobby Baldwin. Cultuurbarbaar.

Ons voornemen iets later te gaan drinken lijkt het niet gaan redden. Ik bestel een watertje maar ik zie de serveerster met een water, Budweiser & twee Corona’s aan komen kakken. Uitstekend. Ik werk het watertje maar weg om ook aan de Corona te gaan, ik bedoel, nuchter 2/4 Limit spelen is natuurlijk ook geen doen, ook al is het 10:45

Het wordt al vlotjes aan gezellig aan onze tafel wat mede door dealers bepaald word. De dealers zijn goed maar hebben bovenal veel humor. Als een dealer voor een break vraag krijgt hij van een andere dealer te horen: “Fok him, he got a break when he got the job!” We zitten uiteindelijk een volledige werkdag aan deze tafel. Kneitersgaar van de Corona’s is het dolle pret. We moeten Bozzie bijna naar het ziekenhuis brengen want die wordt tot bloedens toe door het deck in het gezicht geslagen. Nuts na nuts, een zuivere perfect, perfect en meer van dit soort ongein.

Rond het middaguur schuift een dude aan die claimt piloot te zijn maar door de huidige recessie een half jaartje vrij heeft, of zoiets. Als snel besluit hij ons drinktempo over te nemen wat hij niet al te lang vol zal houden. Op een gegeven moment kijkt hij per ongeluk in iemand anders zijn kaarten en wordt daar door dealer op gewezen. “I can’t look at the other guys cards?” “What kind of organisation are you guys running here?” Fantastisch. Terwijl er links er rechts weinig te beleven valt behalve het gebruikelijke “geoe en aa” door een rare riverkaart staan wij bijna dansend op de stoelen elkaar te check-raisen tot piemol knap. Er schuift nog een regular die na een enkele orbit weer vertrekt. “This is the best 2/4 Limit game ever, you guys actually know what you are doing” en weg issie. Er schuift nog iemand aan die als Jury witness aan de slag is in de rechtszaal een paar meter verderop. En wij, wij bestelden nog een Corona.

De game is verder onverslaanbaar. De Rake, de tips en de vele drankjes zorgen ervoor dat wel bijna allemaal stuck zijn in een uiterst slechte 2/4 Limit game. Mooi man. Alleen Bozzie weet 12 schamele dollies uit het vuur te slepen. Gemiddeld leveren we een tientje of vijf in, Coronatechnisch staan we een meier in de plus, dat dan weer wel. Tijd om te eten.

Mén, dat was nog eens een potje kaarten. So far. Best. Monday. Ever. Hier komen op zekers nog terug. In de Binions is verder nog een toernooizaal met zeker 50 tafels, aan de muur hangt de tafel waarop Phil Laak de pokercomputer versloeg in 2007.

Rattengaar van de Corona’s maken we maar wat foto’s voor de “Binions Hall of Champions” en “Poker Hall of Fame”. Natuurlijk laten we zo’n kansloze foto bij de $1.000.000,- maken en dan gaan we maar eens eten zoeken. Volgens Berbera zat er een goede Italiaan in de Golden Nugget dus daar gaat de reis naar toe.

De Golden Nugget is helemaal geen vergane glorie imo maar het ziet er allemaal erg gelikt uit. Wellicht dat de Corona’s onze visie iets vertroebelen maar het is tien keer mooier dan ik verwacht had. De Italiaan is uitstekend en na het eten gaan we Fremont street maar eens in het donker bekijken. De lampenzooi is best best cool maar we komen in zo’n ontnuchterde fase dat er snel actie moet komen anders kakken we in. Snel een taxi naar het Stratosphere.

Het loopt tegen negenen ik begin weer verschillende gebreken te vertonen. Het moet toch gek gaan als de “Big Shot” daar geen verandering in kan brengen. We kopen kaarten en worden met de lift naar boven gelanceerd. Daar is het uitzicht over de Strip gewoon de nuts. Beter kan niet. Simpel.

Via de giftshop gaan we naar de Big Shot en Bozzie begint al zeven kleuren stront te schijten. Geeikel over tien jaar geleden en meer van dat soort nonsens. Instappen kreng. We zitten in de vier stoelen die meteen uitkijken op de Strip. De dude die er werkt zegt dat we langzaam naar boven gaan en dat ze ons dan laten vallen. Volgens Bozzie gaat dat net even iets anders en als ik drie keer hoor omroepen dat we onze nek naar achteren moeten houden weet ik genoeg. Paaf. Off we go. Met een rotvaart schiet je de lucht en hang je plots 400 meter boven de Strip. G.E.I.L. Ze stuiteren je nog een paar keer op een neer en dan is het klaar. Money well spent.

Ik krijg weer last van gebruikelijke kwaaltjes. Ik kan niet drinken, stoppen met drinken, en dan weer beginnen. Nooit gekund en ik zal het ook nooit leren. Als na acht uur Corona’s hijsen stop heb ik twee uur later een kater, simpel zat. Gecombineerd met het chronische slaaptekort voel ik me waardeloos maar ik peins er niet over naar huis te gaan. Als deze stad me op de knieën wil hebben zal ze van goede huize moeten komen. Bring it on.

We bekijken het casino van de Stratosphere even maar we beginnen het punt te bereiken dat een casino een beetje erg veel van een casino weg begint te krijgen. Oftewel, het kan maar beter iets aparts te bieden hebben en dat heeft dit casino niet. Next.

We overleggen buiten wat te doen en we komen tot de conclusie dat we onze gezichten in het Venlose niet meer kunnen vertonen als we niet minimaal één stripclub van binnen gezien hebben. Spearmint Rhino it is.

De taxi zet ons voor de deur af en we stappen naar binnen. Zonnebril, Camera en ander snuisterijen moeten we inleveren voor we kunnen gaan gluren. Goed, je ziet natuurlijk wat je van een stripclub kunt verwachten. Vrouwen in veters en paaldanspraktijken op het podium. We sneaken in de vier stoelen net achter de rij stoelen die aan het podium vast zitten. Dit is later onze downfall. Ik zie direct dat er wel 100 dames zijn en nog niet de helft van dat aantal mannen. Aan aandacht geen gebrek dus. Ik denk dat het rond de 15de keer dat ik zeg geen interesse te hebben in een lapdance het me begint te irriteren. Ik ben verre van vrijgezellig en wil rustig een (inmiddels) Colaatje drinken en that’s it. Als snel blijkt dat dát niet gaat werken. Als ik dame nummer 37 laat weten dat GEEN interesse heb zegt ze “Honey, you are at the Spearmint Rhino. You ARE interested” Point taken.

Iebus begint een beetje wit weg te trekken en zegt misselijk te worden. Peltinho is in de hemel en lijkt het voorlopig naar zijn zin te hebben. Een lapdance kost slechts $20,- dus Peltinho is als snel een paar minuutjes weg. Iebus ziet er met de minuut slechter uit en ik heb het met alle respect RADICAAL gehad met deze tent. We zijn hier nu drie kwartier en ik ben er klaar mee. Ik heb inmiddels tegen 40 bloedmooie vrouwen gezegd dat ze moeten opzouten wat opzich al tegennatuurlijk is. Maar ik heb het niet naar mijn zin omdat je om de minuut zo’n del aan je fiets hebt hangen. Peltinho is terug, Iebus is bang dat hij de tent onderkitst en Bozzie en ik zijn er klaar mee. Achteraf hadden we links in de hoek moeten gaan zitten en niet in de loopgang van de dames.

Een uur na binnenkomst staan we weer buiten. Een ervaring rijker een illusie armer. Spearmint Rhino: Single? Do. Not single? Don’t.

Iebus gaat van kwaad tot erger. Terug bij CC moet hij rennen naar de kamer en kotst daar zo’n beetje zijn hart uit op de kiet. Hij gaat daarna maar pitten omdat hij bang is nog een keer te moeten. Het is rond twaalven en daar zitten we dan aan de bar van CC. Ik heb inmiddels weer ergens nieuwe energie gevonden en voel me hoentje. Bozzie drinkt nog een Budje mee maar gaat dan ook naar bed. Ik ben niet moe, Peltinho is hoerig, dus voorlopig is aan dit avontuur nog geen einde.

We tikken tot een uur of drie Budjes weg als ik Peltinho geouweneel over hoerig zijn zat ben en hem richting een aantal vrouwmensen dirigeer. Toevallig schuift er een dame aan die voor een vuurtje vraagt en ik neem snel de pleitmars. Zo, nu kan Peltinho nergens meer op terug vallen en moet hij dat chicksel wel versieren. Ik drink een pilsje aan de andere kant van het hotel en kom na een halfuurtje terug. Peltinho staat nog immer met de dame in kwestie te praten. GG sir.

Ik nestel me aan de bar en vraag hoe het allemaal uitziet. “Volgens mij heb ik me weer iets op de hals gehaald” laat Peltinho weten. Het loopt tegen vieren en ik wil wel weten of deze deal nog beklonken gaat worden. Ik heb weinig zin om naar een fitnessende Peltinho te moeten luisteren links van me. “Enne?” “Hmmm, ze wil $200,- hebben” Muha. Lol. Deze dame werkt in de “entertainment industry”. Dude, what was I thinking? Dame om 03:00 aan de bar van het CC. Nice read, Vallen. Broddelwerk.

Ik ga me er maar eens tegenaan bemoeien want voorlopig gaat het niet goed. Peltinho heeft prijs al naar beneden geschroefd tot $150,- voor een half uur. Ik bekijk het kind even en kom tot de conclusie “- EV” Als de dame Pelthino vraagt wat ik zei is hij niet beroerd dit haarfijn aan de dame uit te leggen. Om een onbegrijpelijke reden wordt ze boos.

Goed. Nieuwe tactiek. We gaan we en komen een half uur later terug. We drinken een Budje aan de andere bar en gaan tegen vijven in de ochtend maar weer eens kijken. Ze zit er nog. De prijs wordt als snel $120,- maar Peltinho is nog niet tevreden. De barman komt ons inmiddels waarschuwen voor de dame en Peltinho besluit dat het wel welletjes is. Niet veel later komt de hotel security de dame en een vriendin uit het hotel verwijderen.

Wat een dagje. Prachtig. We drinken nog een paar Budjes en gaan rond 06:00 maar eens proberen langer dan een uur te slapen. Morgen maar eens de achterkant van de Strip aanvallen.