Gerommel aan de poort om 09:30. Niet de housekeeping maar Peltje komt binnenwandelen. Terug van het Clubbin’. GG, sir. Als ik na het douchen beneden in het casino kom besef ik dat het mooi is geweest deze week. Ik kan geen gokkast meer horen, geen dealertainer meer zien en zelfs het leuke sigarettenmeisje kan me nauwelijks bekoren. Dit weekend zijn ook Nescar races in Vegas en uit werkelijk alle donkere hollen van het trailerpark zijn de fans gekropen. Wat een tokkiebende. Vandaag gaat dus de terugreis aanvaardt worden, om 20:20 mogen we weer 9,5 uur sardientje spelen. Zelfs de Spicy Italian probeert zich deze morgen een weg terug te banen naar de buitenwereld als ik halverwege ben.
Ik doe nog wat inkopen voor de terugreis, internet wat in IP en pak mijn koffer terwijl Peltinho ligt te snurken. We zouden vandaag eigenlijk gaan shoppen in het Outlet Centre maar gaat op deze manier weinig van terecht komen. Ik ga naar de mannen die gezamenlijk aan het ontbijt zitten bij Subway en de verhalen over de laatste nacht druppelen stiekem aan binnen.
Het is niets meer geworden tussen Kaf & Del. Het leek de juiste kant op te gaan maar toen bleek (niet kenners van Kaf & vrouwen geschiedenis kunnen naar de volgende alinea) dat de achterbuurman van Del’s oom vroeger getrouwd is geweest met een Nederlandse uit Krimpen aan de Ijssel wiens SRV man directe familie was van de hondenfokker waar de rij-instructeur van Kaf’s onderwijzer in groep acht ooit een hond gekocht heeft. Dat kon Kaf dus niet maken.
Fraters heeft een foto van een koffer vol wiet op zijn telefoon staan. Dit moet een goed verhaal zijn. Om 05:30 zijn Fraters & Kaf aan de Village People kast twee heerschappen tegen gekomen die vroegen of ze wellicht mee wilde gaan roken. Wat zeg je als welopgevoede nuchtere Nederlanders als in een vreemd land iemand je vraagt in de auto te stappen om ergens in een buitenwijk drug te gaan gebruiken: “Allicht” aldus Fraters. Zo eindigen Kaf & Fraters in een pauperwijk van Vegas bij iemand thuis op de bank met een koffer vol wiet. Onze ogen rollen van verbazing uit de kassen bij het horen van dit verhaal. En toen? Fraters weet er weinig meer van; “ik ging direct knock-out, goed spul”. Wij schudden ons hoofd.
Hugo schuift aan omdat VDH zojuist (11PM) in het gezelschap van de Canadese Advocate thuis is gekomen. Bozzie gaat naar Bill’s voor 0.50/1 en ik ga maar mee. Ik houd het zo’n tien minuten vol in Bill’s maar dan ben ik het beu. Dit bestaat echt niet. Rechts van me zitten stacks van $3,- (serieus) tot maximaal $18,-. Met headphones. Ik voel me niet snel ergens te goed voor – wie ben ik tenslotte – maar dit gaat te ver. Ik sta geloof ik midden in een hand op en ben er weg van.
We hebben een extended check-out genomen maar Peltje moet langzaam aan toch eens tempo gaan maken. Hij staat gelukkig al te douchen maar heeft de deur wel van de binnenkant afgesloten. Zo moet ik getuige zijn van Bozzie die zijn koffer inpakt. Een vrouw zou het minder netjes doen. Unreal. Ik ben inmiddels nog de trotse bezitter van $26,-. Ik heb al mijn winnings van deze week her en der uitgeleend om geen last te hebben van conversiekoersen bij het inwisselen en nu heb ik een dilemma. Of we gaan voor de $20,- massage of we gaan voor het uberkekke tweelingbroertje van mijn n’hoed. Je moet jezelf altijd een reden laten om terug te komen vind ik en ik besluit het andere hoedje voor volgend jaar te bewaren. De masseuse zou niet hebben misstaan in de Abu Ghraib gevangenis. Als ze vraagt “Should I go any deeper?” vraag ik me af of ze aan de andere kant van nek eruit wil komen. De rugmassage is wel prima en kan natuurlijk geen kwaad met het oog op de lange zit van straks.
Het merendeel van de VPC groep checked uit. Roeie & Kaf vergeten dat en Iebus laat zien dat hij Vegas onder de knie begint te krijgen. In plaats van in de rij te gaan staan geeft het een gastje achter de balie $10,- en het is geregeld. Vakwerk. Ik loop naar hetzelfde gastje en vraag waar ik uit moet checken. “Just trough your keycards in the wooden box, sir”. That’s it? “That’s it” zegt hij terwijl hij gnuivend de $10,- van Iebus in de broekzak stopt.
Ik eet niet in vliegtuigen en besluit op het laatste moment van deze reis nog even een paar maanden van mijn levensverwachting af te schaven door een triple stacker van de Burger King te eten en kijk nog even naar Iebus nieuwe roulette strategie genoemd: “Aanvallend Duh Mat Roulette”. Iebus is fan van gehandicapte spitsen en dus ook van Calabro (Duh Mat). Die heeft bij VVV twee rugnummers gehad te weten 14 & 9. Aanvallend Duh Mat Roulette bouwt zeg maar alles vol rondom de 9 en de 14. Eerder deze week ging dat zo goed dat zelfs de chips op tafel simpelweg op waren. Nu staat Iebus er inmiddels zo’n $500,- op achter. Het vertrouwen in het systeem is er echter niet minder om. Om 17:00 pakken we taxi’s naar het vliegveld en we hebben mazzel want een uur later word de hele Strip afgesloten omdat ze met die Nascars over de straat gaan jagen. Doordat we intercontinentaal vliegen komen we weer in het pauper gedeelte van McCarren Airport waar we dus nog drie uur voor ons uit moeten kijken. Iedereen is kundig leeg gegaan deze reis dus het is passen en meten om nog voldoende $ voor pepperoni’s van de Pizzahut te ritselen.
We zitten al een uur in het vliegtuig als we nog steeds aan het taxiën zijn. De chauf is verdwaald. Dan heb ik de strip links, dan weer rechts. Wel tien keer. De vlucht naar London duurt slechts 20 minuten, voor mij in ieder geval. Ik slaap als een roos en word slechts twee keer wakker als mijn linkerbuurvrouw even moet wateren. Heerlijk. Blijkbaar mochten we weer niet landen wat we cirkelen maar boven Londen. Na de landing staat een vrouw van BA ons al op te wachten om naar de gate te brengen. Daar twee minuten voor sluiten aangekomen blijken onze plaatsen vergeven. Wait. What? Wat nou vergeven? Ze waren er al vanuit gegaan dat we de vlucht niet zouden halen dus zijn onze plaatsen weg. We zijn uiteraard witheet. We vliegen BA en moeten ook weer een BA vlucht hebben. Als we nou met ticketsvoorweinig.tk aangekomen waren had ik er nog begrip voor op kunnen brengen maar als ze kunnen blijkbaar onderling de zooi al niet meer regelen.
De BA vrouw neemt naar mate wij van witheet naar kokend gaan snel de benen. Nu kunnen we 1,5 uur in de rij staan om onze tickets om te boeken. Natuurlijk heeft de volgende vogel geen 9 plaatsen en sommige moeten met de BA vlucht van 19:30 anderen met de Lufthansa vlucht van 19:45. Fraters is inmiddels weg. Die wilde koste wat het kost roken. 20 minuten met de bus naar de volgende terminal waar we inchecken voor de Lufthansa vlucht. Kaf en Roeie hebben echter geen ticket. Kaf en Roeie hebben apart van de rest geboekt en ondanks dat Kaf engels studeert laat hij Roeie alles in steenkolen Duits, Frans & Engels oplossen. Dat gaat natuurlijk niet lang goed. Kaf en Roeie zijn op een andere vlucht geboekt en moeten nu blijkbaar weer terug. Wij hebben de tranen in de ogen bij het zien van de wegwerpgebaren die Kaf aan het maken is tegen een vrouw die natuurlijk helemaal niets aan het hopeloze gefaal van beide heerschappen dan doen.
Fraters belt zes minuten voor zijn gate gaat sluiten met de vraag waar hij naartoe moet. Heerlijk. Fraters heeft de BA vlucht die Kaf & Roeie ook moeten hebben. Wat de man is de tussenliggende 1,5 uur gedaan heeft is ons een raadsel en gewoon pas bellen zes minuten voor de gate gaat sluiten. Die moét volgend jaar weer mee.
Het vliegtuig van Lufthansa is een veredelde stadsbus met vleugels. Er passen nog geen 50 man in. Ik heb het niet zo op kleine vliegtuigen. VDH ook niet en die zit een klein uur peentjes te zweten. Voor het landen hebben nog een paar luchtzakken dat het geen enkele pas meer heeft en de kist rammelt als een dolle. VDH ziet lijkwit als Bozzie & ik “ONE TIME DEALER! ONE TIME!!!!” zitten te roepen tijdens het landen.
Als de bagageband stopt met draaien is mijn kekke roze koffer nog niet is zicht. Bozzie’s en VDH’s koffers zijn ook weg. De koffer van VDH en mij staat nog in Londen, die van Bozzie is gewoon echt kwijt. De volgende dag zal een schattig poppetje van Lufthansa de koffer komen brengen. In de aankomsthal staan mijn vader en zus ons op te wachten en rond de klok van 23:30 zijn we weer thuis.
Dat was hem weer. De VPC went Vegas 2010 serie. Met veel liefde & plezier geschreven en ook weer bijzonder vaak gelezen en goed ontvangen hier op PI, of er een VPC goes Vegas reis 2011 komt is altijd de vraag. Hopelijk kunnen we ook dit jaar weer voldoende doekoe bij elkaar pokeren om de reis te betalen in 2011. Het verblijft heeft deze reis weer zo goed als niets gekost doordat de regulars in de Vegas lowlimit scène nu eenmaal geen poot kunnen kaarten. Waarvoor dank. Het budget dat overbleef heb ik kapotgeslagen op een redelijk fatsoenlijke computer en tof 24 inch schermpje die het dit jaar moeten gaan doen in huize Vallen.
Nogmaals bedankt voor het lezen de tofte reacties, hopelijk tot de volgende VPC went Vegas series.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten