Naar mijn beste weten word ik ergens rond de klok van 09:00 wakker met de laatste volledige dag in Vegas voor de boeg. Peltje, Bozzie & ik besluiten een nostalgie tour in te lassen. Vorig jaar zaten we in die dump van Circus Circus en “for old time’s sake” pakken we een taxi die kant op. Meteen na binnenkomst herkennen we pokerdealer Jeff al die ons vorig jaar menig kaartje gedeeld heeft.
Na een ronde door deze broddeltent is het tijd voor een stevig ontbijt bij de locale Subwaydealer in het Slots – A – Fun casino dat nog steeds net zo stinkt als vorig jaar. We wandelen terug naar IP langs de bouwput waar vroeger het Stardust Casino gestaan heeft. Inmiddels zijn ze er weer iets aan het bouwen maar echt snel lijkt het allemaal niet te gaan. Vegas heeft het moeilijk. Het Fontainebeau gebouw langs het Riviera casino is hier een stille getuige van. Dit megaproject is inmiddels failliet verklaard voordat de eerste gokker een stap binnen heeft kunnen zetten. Laatste geruchten zijn dat ze de tempel weer af gaan breken omdat dat simpelweg goedkoper is dan afbouwen.
Wandelend langs het Wynn is het heerlijk weer. We hebben deze week niet echt super weer gehad. Met een graad of 18 gemiddeld is 40 graden warmer dan bij ons maar s’nachts is het toch nog smerig koud en de hele week is het behoorlijk bewolkt geweest. Onze wandeling brengt ons tot langs Treasure Island waar we de weg oversteken naar Pallazo om via The Venetian uiteindelijk terug naar IP te gaan, waar ieder zijn eigen weg gaat.
Ik besluit naar het Bellagio te gaan om te cashgamen. Onder weg over de loopbrug stop ik nog even om naar dit toch wel klassieke gebouw te kijken. Overmorgen sta ik weer gewoon in de Hollandse klei. HC Venlo is leuk een aardig maar ik neem het er toch nog maar even van. De game in het Bellagio is vrij slecht in de zin van actie. Dat ik loopt te nitten is tot daar aan toe maar als de rest daar aan meedoet is er niet zoveel te verdienen. Als er na twee uur een pot van $38,- is ontstaan op een gortdroog board tussen Azen en Koningen bedenk ik me dat ik nog wel wat toftere dingen te doen heb en verlaat ik de tafel met een kleine plus. Ik wilde me vandaag ook nog eens proberen te kwalificeren voor de Bellagio Daily maar na bestudering van de SnG’s die daarvoor gehouden worden heb ik er vanaf gezien. De Bellagio Daily heeft verder een veel slechtere structuur dan ik dacht (beginnen slechts met 100BB) en als het toernooi om 2PM van start gaat hebben ze nog geen twee volle tafels. Daar gaat deze jongen geen $340,- op kapotslaan.
Ik ga een kijkje nemen bij Bozzie die in Bill’s zit te kaarten. Hij zit daar aan een 0.50/1 game. Serieus. Live 0.50/1. Dat kan alleen maar brullen zijn dus ik pak snel het laatste plek aan tafel. Ik open de eerste hand voor $4,- als ik direct een all-in om mijn oren krijg. Fijn. “Three more to you, sir”. Hoeveel? Drie? Aha. Villian had nog $7,- voor zijn neus. Aan de tafel zitten allemaal gasten met stacks tussen de $5,- en de $30,-. Er is de hele dag Aces & Kings cracked ($100,- & $50,-) dus die derpers zitten allemaal te wachten. Unreal.
Het waait tegen de klippen de van de hel aan. De pokerroom van Bill’s (3 tafels) staat precies voor de deur. Na een uurtje me verbaasd te hebben vind ik het welletjes. Dit heeft helemaal niets met poker te maken. Ik pak nog snel een burger bij McDonalds omdat we pas om 19:00 afgesproken hebben bij IP om de avond aan te gaan vangen en begin mijn eigen afscheidstoer door Vegas. Even lekker alleen aan de wandel. Nog even de typische geur van The Venetian ruiken waar de NAPT op zijn einde loopt en het Wynn binnenwippen. In het Wynn zijn de voorbereidingen op de Wynn Poker Classics in volle gang. Morgen, als wij alweer lang en breed boven de oceaan hangen gaat het hier los.
Via Treasure Island en Ceasars eindig ik weer bij Bill's waar Bozzie inmiddels twee buy-ins down is op 0.50/1. Bozzie spreekt de wijze woorden te stoppen met poker aangezien hij deze gme niet verslaat. Snel naar IP waar een snelle douche de voorbereiding op de laatste avond moet afronden. Een paar Corona’s tijdens 2/4 @ IP en om zeven verzamelt iedereen bij de pokerroom. Ik meen nog even een deja vu te hebben maar het blijkbaar gewoon Kaf die voor de vierde keer hetzelfde shirt aanheeft deze week. Whatever.
Taxi zet ons bij “het” Welcome to Fabulous Las Vegas sign af waar een paar kiekjes schieten voor het nageslacht. Onze taxichauffeuse presteert het wel om een kleine 11 keer de verkeerde knop in te drukken. Knap. We laten ons het Rio afzetten om daar te gaan eten. Vorig jaar repten we al over de werkelijk legendarische Grilled Ceasar Salad in de Delly naast de Sports Book. Best $9,- die je ooit uitgegeven hebt. Kaf loopt als een ongesteld tienermeisje te klagen over het gebrek aan lekkere obers, de kleur van het behang, de temperatuur van het bier, de felheid van het licht en neemt uiteindelijk de benen. De VPC groep heeft binnen 13 seconden het oordeel klaar. VPC goes Vegas 2011; zonder Kaf.
Na het knagen is het tijd voor egobowling in de Gold Coast. De beste twee van iedere poule gaan door voor de titel. Dat variantie ook in bowling bestaat bewijst Kaf. In de eerste ronde zijn Kaf’s pogingen om de pins te raken meelijwekkend en lijken op een swingende Fraters die door beide knieschijven geschoten is; 56. In de loserspoule tekent hij wonderbaarlijk 137 op. Olympisch record in de B-finale.
Tijd om de week af te sluiten in een echte Club. De weg over naar Palms waar we met acht man aankomen. Fraters is kwijt en belt later vanuit het Rio. David Copperfield staat hemelsbreed 750 meter verder op te treden maar die man “has nothing on Fraters” inzake verdwijntrucs. Bij de Ghostbar willen ze ons een tafel aansmeren. Ons niet gezien. Flessen Vodka a $400,- verkoop je maar aan iemand anders. We komen niet als groep binnen omdat er teveel mannen en te weinig vrouwen binnen zijn, of zoiets. Next.
Taxi naar The Venetian. Tao is dicht op woensdag. Nice. Naar V dan maar. Een lompe tent tegenover het Blue Man Group theater. Tent is zo sfeervol als de liften in IP maar voor de $20.- entree krijgen we wel nog even de mooiste de vrouw van Vegas te zien. De barvrouw is werkelijk adembenemend en dat wil in Vegas wat zeggen.
Na een uurtje barhangen gaan we verder want dit is het ook niet. Iebus wil terug naar Palms maar daar trekt de rest weer niet aan en zo staan we een stukje te bakkeleien als Kaf aanspraak vindt van een mooie dame. Een zwaar opgemaakte negroïde dame met de mobiele telefoon in de hand, push-up BH en een grote tas. Alleen aan een gokkast. Midden in Vegas. Stevie Wonder zou deze binnenkoppen in het grote “Spot The Hooker” spel maar Kaf verwacht dat deze dame toch echt voor zijn sterk afnemende krullende haardos valt.
Natuurlijk weet deze fluit nog wel een plekje waar het goed Clubbin’ is en al snel loopt het duo hand in hand The Venetian uit. Hugo en Iebus gaan met Kaf & Del mee naar Bellagio, de rest besluit bij gebrek aan enige inspiratie het Rockhouse nog één keer van leer te gaan geven. Al snel is het voetjes van de vloer en stampen op een flauw “Poor some Sugar on me” plaatje dat een hit lijkt te zijn hiero. Het is behoorlijk bal in het Rockhouse en binnen twee minuten hebben twee bussen vol dames onze hoedjes alweer opgehad.
Serieus. Als je met een groep naar Vegas gaat. Koop hoedjes. Ben je vrijgezel? Koop een hoedje. We hebben deze reis de gekste dingen met deze hoedjes meegemaakt. Wat is er nou mooier dan ergens halverwege de week alleen in de Starbucks te staan en te horen “You must be from Holland”. Vanzelluf.
Een vrouw met een ernstige midlife crisis begint haar kleren uit te trekken op het podium en een vent met een wellicht nog ernstigere midlife crisis staat het geheel te filmen. Toffe kroeg, dat Rockhouse. Om 04:45 krijg ik het advies van Bozzie te gaan luimen aangezien ik rechtop sta te slapen. Sassen en naar de kamer. VDH lijkt deze avond niet alleen te gaan eindigen want hij heeft een Canadese Advocate aan de haak geslagen. Voor sommige is deze nacht nog verre van over, maar daarover morgen meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten