Vallen trekt conclusies

Het is zaterdagavond 20 november 19:20. De navigatie geeft aan dat er 168 kilometer asfalt tussen mij en het “Stedje van lol en plezeer” zitten. Terwijl ik het dal uitrij op zoek naar de E411 richting Luik wordt Namur op de achtergrond kleiner. Na weer een mislukte pokertrip vraag ik me hardop af waar het toch elke keer misgaat. De voor mij onverstaanbare fransoos op de radio zorgt voor een mooi moment om eens serieus na te denken en conclusies te trekken.

In Namur is elke zaterdagmiddag een sick toernooi. Een € 110,- FO met een berenstructuur voor die buy-in. 10K startstack en startblinds 25/25 met levels van 30 minuten. Ik had dit toernooi al een tijdje op de rol staan maar eigenlijk nooit de tijd gevonden om erheen te gaan. Deze zaterdag moest de vriendin overwerken en zag ik mijn kans schoon. Als je Nederlander bent - en niet Rolf Slotboom heet - kun je door de bocht genomen geen goed woord over de hoofdstad van Wallonië en haar Casino over je lippen krijgen. Persoonlijk heb echter niets dan goede ervaringen met Namur. Oké, de dealers maken wel een schoonheidsfoutje en een toernooidirecteur schijnt wel eens poep te praten als Kenny er niet is maar door de bocht genomen zie ik pokerwise alleen maar dingen waar Holland Casino een puntje aan kan zuigen.

Ik heb deze zaterdag voor Namur gekozen omdat ik het ploeteren in de provincie beu was. Door al die Monday Night Bingo’s raak je gewend aan de luxe van een dealer en heb je geen zin meer om elke orbit een daapse bietenbauer uit Hoensbroek te vertellen dat hij een Intertoys schijfje moet plaatsen terwijl een aftandse tabletop in je ribben loopt te prikken. In totaal kwamen 42 lokale helden mij de pis lauw maken. Iedereen lijkt elkaar te kennen in Namur en dat moet dan blijkbaar geuit worden met een soort van begroetingskus. Ik ben blij dat we dit soort strapatsen in Nederland niet kennen aangezien ik er nogal een aantal onfrisse patronen tussen vind zitten.

Mijn goede ervaringen met Namur hebben overigens niets met het poker zelf te maken. Dit is mijn vierde toernooi in deze stad en bij de vorige drie ben ik precies 0 keer boven de beginstack uitgekomen. Deze zaterdag lijkt een keurige vier op een rij te worden want ik kan nog geen pot winnen al had je het graag. De 400 BB startstack daagt mij - uiteraard - uit tot creatief spel wat geloochenstraft wordt door locals die keihard callen met derde paar terwijl ik zojuist 71 outs voor nuts gemist heb. #fml

In de break heb van de 10.000 munten er nog 5.400 over terwijl ik met een bakje koffie in een oud Poker**** boekje lees dat Padjes veel meer dan alleen een luckbox is. Na de break is het met 150/300 schuiven geblazen en dat gaat me prima af. Zonder showdown sta ik na een uurtje op 12K als een handje butcher. Ik mis met KQd op Td Ts Js 4d waar ik de turn had moeten jammen. Met 8K die ik overhoud over schuif ik met 55 over de push van een shortie (3K) heen die TJ tabled. Ik verlies de flip en schuif even later AT over de openminraise van een totale blindganger heen. Die called met TJ en het board laat op de river 25897 zien. #vanzelluf.

In een poging mijn pokerjaar nog enigszins positief af te sluiten ging ik afgelopen maandag maar voor de laatste Monday Night Bingo kans van 2010. Het kon geen betere samenvatting van mijn pokerjaar worden. Na een uur poep mucken krijg ik het er pre in met Azen tegen vrouwen en zie weer zo’n trut op de flop. De totale emotieloosheid bij het zien van de Q baart me zorgen. Schouderophalend schud ik een handje en wandel de pokerroom uit. Is het heilige vuur dan gedoofd?

In Confessions of a Winning Poker Player, Jack King said, "Few players recall big pots they have won -- strange as it seems -- but every player can remember with remarkable accuracy the outstanding tough beats of his career." Seems true to me, 'cause walking in here I can hardly remember how I built my bankroll, but I can't stop thinking how I lost it.

Ik heb een vrij ziek geheugen. Ik durf zonder pardon te beweren – feel free to test me - dat ik me elke significante pokerhand die ooit gespeeld heb kan herinneren. Niet alleen de kaarten. De stacksizes. De betsizes. De posities. De beats. De suckouts. Alles. Die geheugentik heb altijd gehad, met name voor getallen. Ik maak bijvoorbeeld nooit notities tijdens een toernooi of zelfs een Vegasreis.

[huili] Als ik zo eens door de krochten van mijn geheugen dwaal kan ik eigenlijk niet anders concluderen dan dat het mij aan de pokertafel – m.u.v. wellicht het absolute begin – eigenlijk nooit mee heeft gezeten. Natuurlijk win ik ook wel eens een flip, in dat perspectief bedoel ik het niet. Gewoon. Op de cruciale momenten heeft het nooit zo mogen zijn. Het heeft nooit zo mogen zijn dat die ship kwam die me in staat stelde om serieus meer of hoger te gaan spelen. Dat is wellicht nog mijn grootste pokerfrustratie. Het gevoel dat een mijn ‘poker carrière’ nooit heeft kunnen beginnen. Het is me – zogezegd - nooit gelukt het spel op de wagen te brengen. Ik heb nooit de mogelijkheid / lef gehad serieus te investeren in een stap voorwaarts. Ik kan ook niet van het idee wegkomen dat ik gewoon historisch kut run en dat die run simpelweg niet lijkt te stoppen. Ik denk serieus dat ik geen 35% van mijn pre all-in flips win. Ik denk serieus dat ik geen 50% van mijn pre all-in 70/30 win. Ik denk serieus dat ik geen 65% van mijn pre all-in 80/20’s win. Met het schaamrood op de kaken schrijf ik het hier neer maar dat gevoel is er niet uit te branden. I runs bad. [/huili]

Het is niet zo dat ik de relativiteit uit het oog verlies. Ik bedoel, kom op, waar hebben we het over. Poker. Een stom spel met kaarten. Ik ben 29, gezond, schat van een vriendin, leuke baan, eigen huis, knappe auto en heb nog nooit een dierbare – onverwacht – hoeven te begraven. Ik run sick goed in life en realiseer me terdege dat ik bij de top 5% van de wereldbevolking hoor. Serieus.

Toch knaagt het en merk ik dat ik er steeds slechter tegen kan dat iets waar je veel tijd en energie aan besteed zich weigert terug te betalen. Ik kan er steeds slechter tegen dat iemand die tussen neus en lippen door optekent de vorige editie van een VIP days toernooi gewonnen te hebben mijn 3 bet naar 4,5BB uit positie called met een 14BB stack en op 822 mijn vrouwen kraakt met A2o. Het steekt me dat een Belg naast me over een de FT van het 500 event in Breda hoor praten terwijl ik hem met 10BB een driebet zie maken naar 5BB en zie check folden op 8JJ. Ik speel natuurlijk poker op een plankton niveau en dat frustreert. Aan zeven van de tien pokertafels waar ik mijn kont neerpoot ben ik – met voorsprong – de beste speler. Ik zie de fouten, de spots en toch lukt het uiteindelijk niet om daar munt uit te slaan. Tilts me.

Zelfkennis siert de mens. Ik had al snel voldoende zelfkennis om te beseffen dat ik nooit veel geld met poker zou gaan verdienden. “At the end of the day” zoals de Engelsen zo mooi zeggen blijk ik tot nu toe een break-even speler te zijn. Daar schaam ik me overigens niks voor. Ik moet altijd grijnzen van al die PI’ers on the spot die stuk voor stuk winnend blijken te spelen bij het bekijken van een Hand Historie van ze loop je spontaan een klaplong op. Als ik nu aan het einde van dit jaar de balans weer opmaak sta weliswaar in de + maar het zou niet in een noemenswaardig BB / 100 uitgedrukt kunnen worden.

Toegeven dat je niet goed genoeg bent in poker lastig. Niet alleen ego wise maar vooral omdat zoveel factoren invloed op je uiteindelijke resultaat hebben. Ik heb vroeger op redelijk hoog niveau gedart maar het niveau wat ik op de zolderkamer haalde heb nooit aan de wedstrijd okkey kunnen benaderen. Dan is het makkelijk om harde conclusies – faalhaas - te trekken. Claimen dat het ijzer van de dubbel 10 steeds verspringt is ook zowat, natuurlijk. In poker kun je eindeloos excuses zoeken voor slechte resultaten. Ik heb de fout gelukkig altijd bij mezelf gezocht wat uiteindelijk tot de conclusie leidde; beter worden. Ik post PI ‘nooit’ strategisch maar ben ‘stiekem’ natuurlijk meer met het spelletje bezig dat de buitenkant doet vermoeden. Ik heb het leeuwendeel van de Nederpoker filmpjes wel gezien. Ik heb ‘alle’ boeken gelezen. Alle interessante topics gezien. Het heeft allemaal niet te mogen leiden tot een mooi resultaat.

Het is niet zo dat ik de lat te hoog leg. Mijn doelstelling is jaarlijks simpel; een Vegasreisje bij elkaar sprokkelen voor het volgende jaar. Simple as that. Met een 2K euro ben je als niet highroller dan al een heel eind maar deze doelstelling is dit jaar niet gehaald. Bij lange na niet. Ik heb dit jaar niet bijzonder veel gespeeld en jullie belachelijk hard met rust gelaten inzake –EV backingprojecten maar toch heb ik genoeg tijd aan de pokertafel doorgebracht om deze beperkte doelstelling haalbaar te laten zijn.

Ik hou van het spelletje. Als je op zaterdag ruim 350 kilometer rijdt voor een € 110,- FO & maandagavonden HC donkaments met geestelijk beperkten gaat spelen ben je a) niet goed wijs b) een liefhebber. De gelatenheid waarmee ik maandag het “felt” verliet doet echter vermoeden dat dit break-even jaar er ingehakt heeft. Het gebrek aan tijd door o.a. een nieuwe baan draagt ook al niet bij aan een optimale voorzetting van mijn pokergepruts. Na een twintig Monday Night Bingo’s moet ik ook inzien dat het skill-level in die toernooien gewoon echt te laag is en aangezien ik online niet speel zijn de mogelijkheden schaars.

Poker heeft me nooit een cent gekost en toch twee keer een fantastische tijd in Vegas opgeleverd. Ik heb meerdere HC Main Events, MCOP & een Dutch Open kunnen spelen, een stapel interessante mensen mogen ontmoeten en zonder dat ik ooit meer dan een drol en drie knikkers gewonnen heb door mijn slappe verhalen en kansloze backingvoorstellen een semi – semi – semi bekende pokerspeler kunnen worden. Misschien is wel tijd concluderen dan het gewoon redelijk mooi is geweest. Misschien…